سلام...

روی خوش نشون دادم و روی خوش بهم نشون ندادن...

جدی های بقیه رو شوخی گرفتم و شوخی هامو جدی گرفتن...

دوستامو دوس داشتم و دوسم نداشتن...

خراب رفیق بودم و تره برام خورد نمیکردن...

براش بقیه مردم و برام تب نکردند...

عشق رو فهمیدم و کسی عشق رو نفهمید...

با بقیه آروم بودم و باهام تند بودن...

هیچی نمیخواستم و ازم همه چی میخواستن...

تو موقع سختی کمک حالشون بودم و تو موقع سختی اسمم یادشون نبود...

دوستشون داشتم و دوستم نداشتن...

هییییییییییی خدا...

خاک بر سر من...

چرا من نمیتونم مثل بقیه پررو باشم...

چرا نمیتونم مثل بقیه از بیراهه سریعتر به مقصدم برسم...

چرا من اینقدر صاف و ساده ام...

چرا نمیتونم یذره نامرد باشم...

؟

ولی یه چیز رو بلدم...

بلدم پر بشم...

فقط پر بشم و سر نرم...

پر بشم و جوش نیارم...

ظرفیت من بیش از اندازه پره...

ولی...

نباید خودمو اذیت کنم...

چرا خودمو سرزنش کنم؟

بقیه باهام بد هستن...

بقیه خوبی هام رو با بدی جواب میدن...

هیچکس بمن روی خوش نشون نمیده...

و هزار ها مورد دیگه...

همشون به جهنم...

اصلا میشاشم به این دنیا و آدماش...

من تو این زندگی گندی که دارم زندگی میکنم...

تا تهش هم میرم...

کم نمیارم...

تو این زندگی تاریک و این فاز سنگینی که داره...

با این آدمای کثیفی که داره...

که مرامشون zero هستش...

زندگی میکنم...

ولی کم نمیارم...

میخورم و پس نمیدم...

ولی میرم جلو...

تا آخرش...

تو این تنهایی سیاهی که دچارش هستم...

همون که هرشب بخاطرش نیم ساعت اشک میریزم...

و آخرشم نشسته خوابم میبره...

غلط میزنم...

تنهایی تنها رفیقیه که منو تنها نذاشت...

دمش گرم...

واقعا دمش گرم...

اگه خدا تنهایی رو نیافریه بود...

اونوقت من چیکار میکردم؟

بهرام تو Intro آلبوم سکوت میگه :

فردای منننننن

خیلی وقته که گذشته ازش...

آب شد و ریخت روی گونه های منننننننن

مث دونه های برفففففففف...

من اشکامو به تو دارم

دیدم چشما همه تو خوابن

حرف ساختم از اتاقم...

مشتاق شنیدن نظرت هستم...